Patersdreef Indoor Festival Europahal Tielt (04-02-2023) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Patersdreef info bands: Hands Off The Barmaid - Marino Noppe & Maxwell Street - Martin Turner (Ex-Wishbone Ash) info bands: Elliot Murphy - Manfred Mann's Earth Band - Belgian Quo Band © Rootsville 2023

Tijdje geleden dat we nog naar het West-Vlaamse Tielt zijn afgezakt. Helaas valt ook het doek na deze 15de editie over 'De Patersdreef' en een festival zien verdwijnen is altijd wel een beetje een domper op de feestvreugde ook al is dit een jubileum editie van 'Patersdreef Indoor'. Franky Craeymeersch als Don Quichotte van Tielt gaat er in alle geval wel uit met een 'Big Bang' dit jaar met als absolute headliner niemand minder dan de 'Manfred Mann's Earth Band' die voor deze 'Patersdreef' een exclusief concert geven in België.

Aan de aftrap staan de rockers van de lokale band 'Hands Off The Barmaid'. Met dit viertal zitten we in het segment van de pop-rock meer evenzeer brengen ze nummers die ook blues gevoelig zijn en ook funk laten ze niet onberoerd.

In 2011 brachten ze in eigen beheer, hun eerste cd " Sounds from the basement" uit en stonden ze de eerste keer op het podium bij ons in 2012. In 2021 lieten ze hun tweede full album los op de wereld. Met nummers als 'Café de Paris' en 'Cheer Out' weten ze in dit vroege aanvangsuur diegene die al de Europahal kwamen te bevolken al te entertainen. Het gevoel was juist en zou later op de avond bevestigd worden. Een zeer grote opkomst als dank aan die van 'Patersdreef'.

Met hun nummers zitten ze goed, zoals te horen valt met wat funk en in grote lijnen rock. Met 'Call Inside' heb ik wel een klein beetje een minder gevoel en dat is dat hun nummers een beetje bruusk worden beëindigd met dan en stilte als gevolg. Na het betere werk met 'Can't Do This' voelen we het einde naderen voor hun passage hier op 'Patersdreef Indoor'. We krijgen ook nog een klein eerbetoon aan onze Arno met als einde 'Putain, Putain'.

Wat volgt is een portie blues voor de talrijke liefhebbers aanwezig. Op de affiche Marino Noppe & Maxwell Street en dan weet je wat te verwachten, blues niet meer of niet minder maar wel van een zeer degelijk kwaliteit. Hij stond hier al meermaals op de affiche.

Blues met daarin het ganse arsenaal, shuffles, slide en boogie. Openen met nummers als 'Two Trains' en 'Woman No Lie' laten dat de bluesliefhebbers aanwezig zich thuis voelden. Wanneer Marino teruggrijpt naar zijn slide komt zelfs een Rory Ghallager even om de hoek kijken. Afsluiten in pure boogie stijl. Marino Noppe, He Got A Good 'Un.

Bij ons thuis is er een gezegde dat zegt vanaf nu is het tijd voor de grote 'legumes' en dit geld ook hier op 'Patersdreef Indoor' waar de Europahal bijzonder goed was gevuld en zagen we zo ook meer en meer bekende gezichten komen binnen sijpelen.

Op de affiche niemand minder dan 'Martin Turner' (ex-Wishbone Ash) en zook de tijd om de rockers hier aanwezig om richting podium te schuifelen. 'Whisbone Ash' is een Britse rockband die in 1969 boven de doopvond werd gehouden door Martin Turner en Steve Upton. Hun hoogtepunt was er in de 70-ties. In de beginjaren waren er wel wat wisselingen in de bezetting zoals Andy Powell die erbij kwam in 1969. Diezelfde Powel zorgde evenwel dat door een onenigheid met Martin Turner deze de band kwam te verlaten en zo zijn eigen 'Whisbone Ash' kwam op te richten.

Openen deed Martin Turner in eerste instantie met nummers uit het album 'Argus Through the Looking Glass' uit 2008 zoals 'Time Was' en 'Something World' maar uiteraard ook met 'The King Will Come'. Wanneer het thema 'War & Peace' aan de orde zijn kunnen we ook niet omheen de nummers 'Warrior' en 'Throw Down The Sword'. Ook 'Blowing Free' krijgen we nog en zo horen de talrijke fans hier integraal het album 'Argus Through the Looking Glass'.

Daarna werd het mijn inziens een beetje steviger met nieuwer werk zoals 'FUBB' uit 'The Beauty Of Chaos' uit 2018. Ook op dit album staan de afsluiters 'Doctor' en 'Jailbait' al werden die ook gebracht in 2012 en in 2014 uitgebracht op de dubbel 'The Garden Party - A Celebration of Wishbone Ash Music '.

In 2021 waren we getuige van een sterk optreden van Elliot Murphy samen met zijn vaste tandem gitarist Oliver Durand en de uit Australië afkomstige violiste Melissa Cox. Vandaag staan ze ook hier op het podium met daarbij wel een extra drummer.

De vraag was of deze Elliot Murphy met zijn soms wel timide songs ook hier in de 'Europahal' boven het geluid zou kunnen uitstijgen. Geboren in 1949 en vijftig jaar ‘on de road’. Ellott Murphy is een fenomeen. Murphy heeft inderdaad nooit het grote succes gekend als zijn vriend Bruce Springsteen, maar hij is inmiddels wel uitgegroeid tot een ware cultheld. Al jarenlang produceert hij zowat aan de lopende band nummers met teksten van uitzonderlijke kwaliteit. Om die reden wordt hij door sommigen wel eens de 'laatste der rock-poëten' genoemd. Opener vanavond werd '40 Days & 40 Nights'.

Nummers als 'You & Me' en 'Back In Time' werden goed ontvangen en zo krijgen we ook het mooie story telling 'On Elvis Presley's Birthday' met toch wel een rockend einde. Met 'A Touch of Kindness' worden we voorbereid op het einde van dit concert en zo kregen we voor de eerste keer ook een bisser op deze 'Patersdreef Indoor'.

Je kan er bijna gif op innemen want zonder 'Last of The Rock Stars' komt er geen einde aan Elliot's optreden. De menigte joelt dan ook uit volle borst mee van 'Shout'...en die van 'De Sortie Blues' waren zo ook in de zevende hemel.

'Manfred Mann’s Earth Band', ja daarvoor waren we afgezakt naar Tielt. Deze Britse rockband, werd opgericht in 1971 door de Zuid-Afrikaanse toetsenist Manfred Mann en gitarist Mick Rogers, nadat Manfred Mann in de jaren zestig reeds een succesvolle solocarrière had. Keyboarder Manfred Mann startte dus tijdens de jaren 60 en had hits als Do Wah Diddy Diddy en The Mighty Quinn van Bob Dylan.

De vraag kwam bij me op of we Manfred Mann wel in de 'picture' zouden krijgen want voor hem stonden maar liefst vijf keyboards, nog erger dan de gitaren bij een Thorogood. Vanavond bestaat de bezetting terug uit de oprichters keybord speler ‘Manfred Mann’ en gitarist ‘Mick Rogers’. Op zang ‘Roger Hart’ oud zanger van de band 'Bad Compagnie', bassist ‘Steve Kinch’ en drummer ‘John Lingwood’.

De aanvang vond ik nogal twijfelend al was de klankkleur van Roger Hart 'crystal clear' te noemen op nummers als 'Martha's Madman' uit 1978. Soms werd het zelfs wat langdradig maar er kwam dan toch enige schwung in met 'You Angel You' uit het album 'Angel Station'. Vervolgens kregen we Bob Dylan's 'Father of Day, Father of Night' uit hun vierde studio album 'Solar Fire' uit 1973 en kon het publiek een eerste sing-a-long invoeren. Het moment ook om aan de 'nostalgische' hits te gaan beginnen.

Na de eerste noten van de hit uit 1976 met 'Blinded By The Light' gingen de handjes de lucht in en was de ambiance zo verzekerd. Nog meer zelfs met 'Davy's On The Road Again' uit het album 'Watch' maar helaas ook het einde van het concert. De volle zaal wilde uiteraard niet van wijken weten en zo vroeg MC Franky deze legendarische band terug het podium op.

Mick Rogers en drummer John Lingwood brachten toen een jammende versie van die sixties hit 'Do Wah Diddy Diddy' en dan moet het orgelpunt nog komen. Voor die ene hit 'Mighty Quinn' alweer geschreven door Bob Dylan kregen we de ganse band terug op het podium. Het nummer kreeg de weerklank van een LP versie uit die dagen.

Zo kwam ook Franky Craeymeersch terug op het podium om zijn publiek te bedanken voor alle edities van 'Patersdreef'. Meteen ook het moment om enkele van zijn 'partners' door de jaren heen in de spotlights te zetten. Het doek was al eens letterlijk gevallen maar nu ook figuurlijk. Als dank kregen we nog de 'Belgian Quo Band' die ook hier al eens op het podium stonden.

Deze coverband bestaat uit de Tieltenaar zanger/gitarist ‘Rik Michels’. Verder op drums ‘Wesley Jaques’, op gitaar ‘Geert Callens’ en op bas ‘Lieven Vandenbroucke’. Een viertal waarin Rik Michiels zich voordoet als Rossi en Geert Callens als Parfitt. Voeg daarbij nog Lieven Vandenbroucke en Wesley Jaques samen met een handvol feelin' good hits en we zijn klaar voor een hoge dosis ambiance. Het BQB-verhaal begon in de zomer van 2004, kort na het optreden van Status Quo op het Schwung-festival in Roeselare.

De witte "Marshall Wall" die was er, al was het een mini-versie, maar liever een kleintje dan geen. Dat de heren er een statement van maken dat ze naast de opzwepende hits van Rossi en de zijnen ook hun ding willen doen was geen euvel te noemen.  Altijd leuk die gekende en verslavende rifjes van "Status Quo". Nummers als "The Wanderer" en "In The Army" waren nog maar opwarmers. Deze 'Belgian Quo Band' deed er alles aan om de echte versie in ons plurale tantum te doen opduiken, en het lukt nog ook.

Zo waren we dan ook klaar voor de apotheose met kaskrakers als "Roll Over Lay Down", "Down Down", "Whatever You Want" en "Rockin' All Over The World", en oh wat voelden we ons weer een pak jonger...en dat gezegd zijnde, wat vond de jeugd hiervan?

deze waren er ook...